ครอบครัว

พ่อ แม่ ลูก สามส่วนของการสร้างเป็นครอบครัวที่ไม่อาจขาดใครคนใดคนหนึ่งไปได้จึงเรียกว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อรักแม่ พ่อและแม่รักลูก มอบความรักความผูกพัน ความอบอุ่นให้แก่กันและกัน ในหนึ่งครอบครัวต้องมีคนรับบทบาทหัวหน้าครอบครัวนั่นคือ พ่อ สมัยก่อนเรามักจะให้ผู้ชายเป็นหัวหน้าครอบครัวมากกว่าที่จะให้ผู้หญิงเป็น โดยถือว่าผู้ชายเป็นช้างเท้าหน้า ผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลัง ปัจจุบันนี้เขาเปรียบกันใหม่ว่า ผู้ชายเป็นช้างเท้าขวา ผู้หญิงเป็นช้างเท้าซ้าย ทั้งสองมีสิทธิ์เท่าเทียมกันในการที่จะเป็นผู้นำครอบครัว ขึ้นอยู่กับความพร้อมและสถานการณ์นั้นๆ ด้วย อย่างเช่น ในโอกาสที่ต้องสูญเสียพ่อไป หรือพ่อแม่แยกทางกัน เมื่อลูกอยู่กับแม่ แม่ก็ต้องทำหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัว มีบทบาทเป็นทั้งพ่อและแม่อยู่ในคนเดียวกัน พร้อมให้ความอบอุ่น ความรัก การเอาใจใส่ดูแลแก่ลูก เพื่อไม่ให้เกิดเป็นปมด้อยกับลูกภายหลัง คนเป็นหัวหน้าครอบครัวในบางครั้งก็ไม่สามารถทำหน้าที่ของตัวเองได้สมบูรณ์ อันเนื่องมาจากงานส่วนตัวที่ยุ่งวุ่นวาย งานสังคม และงานทั่วไปอีกมากมาย ทำให้มีเวลากับครอบครัวน้อยมาก พอเสร็จงานกลับมาก็ดึก ลูกๆ ก็นอนหลับแล้ว ตอนเช้ามาก็ตื่นไปโรงเรียน จะได้พบหน้ากันจริงๆ ตอนวันหยุด บางทีวันหยุดลูกก็ต้องเรียนพิเศษอีก ทำให้มีเวลาไม่เพียงพอที่จะพูดคุย รับฟังเรื่องต่างๆ จากลูก หรือรับฟังปัญหาต่างๆ ของลูก จึงไม่มีเวลาที่จะให้คำปรึกษาเต็มที่ บางครอบครัวขยันมากที่ต้องแบกงานกลับมาทำที่บ้านด้วย ยิ่งไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลย ลองคิดดูเมื่อเป็นเช่นนี้ปัญหาหลายอย่างของครอบครัวย่อมเกิดขึ้นตามมา
ในส่วนของลูก เด็กชอบจะคิดไปเองว่า...เป็นแบบนี้แล้วพ่อยังรักเขาไหม พ่อแม่ยังมีลูกคนนี้อยู่หรือไม่ ร่างกายที่โตขึ้นทำอย่างไรดี ถ้ามีแฟนขึ้นมาพอจะบอกใครได้ ปรึกษาใครดี เหตุการณ์ต่างๆ เหล่านี้ พอได้เกิดขึ้น ไม่ได้มีคำตอบให้ เด็กก็จะไปพึ่งพาเพื่อน หาทางออกระบายเรื่องราวต่างกับเพื่อนแทน เริ่มรักเพื่อนมากกว่าพ่อแม่ เชื่อเพื่อน ทำตามที่เพื่อนแนะนำ หากเพื่อนแนะนำดีก็ดีไป แต่ถ้าไม่ดีก็ถือว่าเป็นโชคร้าย เพราะการเชื่อคำแนะนำที่ผิดๆ จะเป็นสิ่งที่ให้ผลร้ายแก่ตัวเด็กเอง ผู้ที่ต้องเดือดร้อนก็หนีไม่พ้นพ่อแม่ ที่ต้องมานั่งทุกข์ทรมานกับปัญหาที่พ่อแม่ทำไปโดยไม่รู้ตัว มัวแต่โทษเด็ก ลืมไปว่าพ่อแม่ไม่ได้มีเวลาอบรมสั่งสอนให้คำแนะนำสิ่งที่ดีให้กับลูกเลย มัวแต่โทษลูกที่คบเพื่อนไม่ดี
หน้าที่ของหัวหน้าครอบครัว พ่อแม่ต้องเข้าใจเด็ก ต้องให้คำปรึกษาที่ดี ให้คำแนะนำที่สามารถเอาไปใช้ทำการแก้ไขได้จริง อย่าทำตัวให้ห่างไกลกว่า สูงกว่า แต่ควรทำตัวเป็นเพื่อนให้มากที่สุดใกล้ชิดมากสุด เพื่อที่เด็กจะได้เล่าถึงพูดถึงสิ่งต่างๆ รอบตัวเขาให้เราซึ่งพ่อแม่รับฟัง เด็กต้องพร้อมที่จะบอกถึงปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะดีมาก
ผมมีแนวคิดเกี่ยวกับการเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีไว้อย่างนี้ ในการสั่งสอนลูก แนะนำสิ่งดีๆ ให้ลูกนั้นควรบอกลูกให้มีความตั้งใจทำอะไรต้องทำจริง และทำให้ดีที่สุด เปิดโอกาสให้ลูกได้แสดงความคิดเห็นของตนเองออกมา ให้เขาเลือกทางเดินเอง ให้เขาลองผิดลองถูกเอง โดยที่พ่อแม่ยืนมองห่างๆ ขณะเดียวกันเมื่อเกิดปัญหาก็พร้อมที่จะเข้าไปช่วยเสมอ สนับสนุนในสิ่งที่ดีที่ลูกได้ทำ ให้อิสระในการแสดงออก พ่อแม่ทุกคนมีความต้องการอยู่บ้างที่อยากให้ลูกเป็นโน่นเป็นนี่ แต่ก็ทำได้แค่ชี้นำ ส่วนลูกจะทำตามไหม ตรงนี้ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับ ขออย่างเดียวเมื่อลูกเลือกทำแล้วเขามีความสุข มีความชอบเป็นพอ
ผมเชื่อเสมอว่า คนเรานั้นจะทำอะไรได้ดีต้องมีความรัก ความชอบ สนุกในการคิด พอใจในการทำ แค่นี้ก็สามารถที่จะประสบความสำเร็จ และงานที่ทำต้องไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม ส่งเสริมสังคมให้เจริญเติบโตได้ดี ถ้าลูกได้งานทำที่ดีพ่อแม่ก็หมดห่วง แต่การเป็นหัวหน้าครอบครัวยังไม่จบ พ่อแม่ยังต้องพร้อมเสมอที่จะเป็นกำลังใจให้ลูกยามที่ลูกท้อแท้จากงานที่ทำ หรือได้ไปพบเจออุปสรรคที่แก้ไขไม่ได้กลับมา ซึ่งจะเห็นได้ว่าพ่อแม่ทำงานหนักตลอดเวลาไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหน ลูกก็คือเด็กน้อยของพ่อแม่เสมอ สิ่งหนึ่งที่น่าเป็นห่วงจากสถานการณ์ตอนนี้นั่นคือ การที่สังคมมีความเจริญเติบโตในด้านวัตถุสูงมากและเกิดขึ้นรวดเร็วโดยขาดการส่งเสริมด้านจริยธรรมควบคู่กันไป ศีลธรรมได้เสื่อมถอยลง ตัวอย่างการทำผิดมีให้เห็นมากขึ้น การสื่อสารการแสดงออกขาดการกลั่นกรองคัดเลือก ยิ่งทำให้เด็กเชื่อง่าย ตัดสินใจเร็ว กล้ายอมรับคนผิดมาเป็นต้นแบบ ทำให้มองไม่ออกว่าอะไรผิดอะไรถูก เมื่อเป็นเช่นนี้ พ่อแม่ต้องทำงานหนักในการดูแลเด็กและต้องพร้อมที่จะปกป้อง ผลักดันให้เด็กห่างไกลจากสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย ด้วยการสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องให้เกิดขึ้น บอกถึงเหตุผล บอกถึงวิธีการที่ถูกต้อง ทั้งนี้ ต้องทำโดยปราศจากอารมณ์โกรธ หรือรำคาญ อย่างมีเป้าหมายสุดท้ายคือ ทำให้มีความรัก ความสามัคคี ความรู้สึกดีต่อกัน แล้วคำว่าครอบครัวจะกลับมาอีกครั้ง