แล้วเวลาบ่ายแก่ๆ ของวันอังคารที่แสนร้อนก็มาถึง ผมมานั่งคิดดูว่าจะเขียนเกี่ยวกับการวิจารณ์ภาพถ่ายอะไรดี มานั่งนึกออกตอนหลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จว่า ที่ผ่านมาจากประสบการณ์ของการถ่ายภาพ ภาพที่ผมเคยลองถ่ายแล้วถ่ายออกมายากมากคือภาพแนวไหนหนอ..ที่แท้ก็ภาพนู้ด(Nude)นี่เอง ภาพแนวนี้บอกตรงๆ หากวางแนวคิดของการถ่ายผิดไป ภาพที่ออกมาก็ดูเป็นภาพอนาจารไปเลย ในวงการถ่ายภาพเท่าที่ผมจำได้ขณะนี้ เซียนการถ่ายภาพแนวนี้ก็มีแต่คุณธีรพงษ์ เหลียวรักษ์วงศ์ เขาเป็นช่างกล้องที่มีฝีมือด้านนี้ตัวจริง แต่หลังๆ จะมาเล่นละคร เล่นหนังมากกว่าถ่ายภาพ สมัยก่อนภาพแนวนี้จะมาพร้อมๆ กับปฏิทินประจำปี หรือออกมาพร้อมกับหนังสือแนวพิเศษออกจะอาร์ตหน่อยๆ ในยุคอดีตที่โด่งดังคือ หนุ่มสาวกับแมน ดารานู้ดดังๆ สมัยนั้นก็มี เพ็ญพักตร์ ศิริกุล , สุพรรณี จิตเที่ยง , ฉวีวรรณ บุญปรก และทัดทรวง มณีจันทร์ เป็นต้น ผมไม่ได้มารำลึกอะไรมาก เพียงแต่จะขอบอกว่า คงจะไม่มีใครเถียงมนุษย์ทุกคนชอบความสวยงาม คงไม่มีใครชอบดูรูปศพ หรือรูปของความผุผังของสังขารนอกจากท่านที่มีวัตถุประสงค์เฉพาะ เช่น เพื่อปลงสังเวช หรือใด ๆ ก็ตาม และย่อมปฏิเสธไม่ได้อีกเช่นกันว่าความงามของเรือนร่างนั้น เป็นสามัญที่สุดแล้วของความงาม โดยเฉพาะความงามของสรีระเพศหญิง ซึ่งเป็นความงามในสองแง่สองง่ามมาตลอด ขึ้นอยู่กับว่าศิลปินผู้นำเสนอจะนำเสนอออกมาในรูปใด ในรูปของการยั่วยุทางกามารมย์ก็จะกลายเป็นการนำเสนอในแง่ "อนาจาร" แต่หากนำเสนอในแง่ของความงามตามธรรมชาติก็จะกลายเป็นการนำเสนอในแง่ของ "ศิลป์" ไป แน่นอนที่สุดค่ะ เรา "เลือกเสพ" ได้ ผมเองก็มิใช่ผู้รู้ที่จะแยกแยะแต่ประการใด แต่ที่นำมานำเสนอนี้เพราะเห็นว่าเป็นความงามตามสรีระร่างกาย ซึ่งปัจจุบันบางคนยังคงเก็บรักษาไว้ได้อย่างคงทนถาวร ไม่ผุกร่อนไปกับการเวลาได้อย่างน่านับถือ
ศิลปการถ่ายภาพ "เปลือย" ในสมัยก่อนต้องยอมรับว่าส่วนใหญ่มุ่งถ่ายไปในทางยั่วยุ "อนาจาร" แม้ว่านางแบบบางคนจะงามล่ำงามวาดไม่เหมาะกับการนำเสนอดังกล่าวก็ตาม คิดแล้วเสียดายที่พวกเธอมาเกิดเร็วไปเสียสิบกว่าปี ถ้าเป็นสมัยนี้คงได้มีคนเดือดร้อนกันบ้างไม่มากก็น้อย
กลับมาพูดถึงการถ่ายภาพแนวนี้กันดีกว่าที่ว่ายากนั้นยากตรงไหน ยากตรงที่การจัดแสง การวางจัดวางตัวนางแบบ การแสดงออกถึงหน้าตาอารมณ์ การเลือกใส่เสื้อผ้า แต่งหน้าแต่งตา และอื่นๆ ให้ดูออกมาเป็นศิลป์ ให้ดูดี ดูออกสวยงาม ทุกอย่างมีการวางแนวคิดไม่ต่างจากการทำงานถ่ายภาพทั่วไป สิ่งสำคัญผมอยากให้เน้นเรื่องแสงเงา ลายเส้นของสรีระมากกว่า ไปเน้นวั๊บๆ แวมๆ ที่ดูส่อในทางที่ไม่ดีมากกว่า ซึ่งหากทำไม่ได้ดีก็หลุดไปในแนวนั้นได้เลย ทุกอย่างขอให้มีการกำหนดจากภาพวาดขึ้นมาก่อนไปถึงภาพถ่ายจริงๆ ไม่เช่นนั้นจะต้องถ่ายแก้กันนานกว่าจะจบ คนเป็นนางแบบก็นั่ง บิดตัว วางตัวจนเมื่อยไปเลย เสียเวลาถ่ายแก้ทั้งวันก็ได้
ปกติต้องเลือกโลเกชั่นกันก่อน เลือกเวลาถ่าย เลือกแสงที่จะใช้ เสื้อผ้า หน้า ผม ให้เรียบร้อย พอไปถึงก็ถ่ายเลย เตรียมฟิล์มไปให้พอ เพราะจะไม่มีการกลับมาถ่ายซ่อมง่ายๆ เมื่อถ่ายเสร็จก็นำไปตกแต่ง ซึ่งเดี๋ยวนี้คอมพิวเตอร์กราฟฟิกช่วยได้มาก เหมือนกับภาพขึ้นปกของดารานางแบบมืออาชีพสองคนนี้ ดูแล้วเนียนดีจริง น่ารัก สวย ไม่ว่าการโพสต์ท่า หน้าตา สีสัน อืม..ดูดีแบบไม่รู้อายุจริงเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น